?İntihar etmeyi hiç düşünmediyseniz intihar sizin için anlaşılır bir şey değildir?? Sylvia Plath

Ölüm, korkakların işi dediler yıllarca peki neden bu intihar merakı ve yanında promosyon gibi duran ölüm korkusu. Tıkanmış pembe dizi senaryolarını andıran sürekli başa saran mide bulandırıcı, her başı sıkışan mutsuz piçin intiharı ağzına sakız edercesine zikretmesi. İntihar, tiksinç gelmeye başladıysa şimdiden ölerek yaşamayak diyelim biz belki bir değer kazanır korkaklığın söze vurumu.

Korkaklığın dışa vurumunun bedeli ağır! Ölmek hem çok hafif hem çok ciddi bir iş, var olmanın karşı konulmaz bir hafifliği var ölüm gibi. Sokakta karşına çıksa ikiz zannedersin. Her nefes aldığında, sigara yaktığında, bir yudum suya vurduğunda, litrelerce bilmem kaç cl zehire dadandığında yaşıyorum diye düşünürken içine çekersin ölümü. Elini ilk tuttuğun gün gibi unutma.

Son yaşadığın yanılgısı, ilk ölüm.  Ne uğrunda nasıl ve mümkünse kiminle kimlerle gelecek. Özenilecek iş aslında biriyle, birileriyle ölmek.  Yalnız ölmek genelde gece çöker, beş para etmez ve tutkusuz.  Şans çoğunluğa yalnızken vurur son fiskeyi, bir kahpeye vurur gibi. ?Benim yaşamdan farkım yok ulan!? dercesine.
Omuz omuza çarpışarak, mücadele ederek, hatta bâzen sevişerek ölenleri nereye koyacağız? Piçlerle aynı cins mezarlara sığdırmak olmaz, öylece toprağa karıştırmak çiçeklere bile isyan bulaştırır. Kutsal kitaplarda böyle bir kural olmalıdır !

Kimin yakını, nasıl bir torpil var o çizgide, kimin elleri nasıl değiyor, nasıl bir kayırma, neyin talihi, mükafatı? Cezadır belki abartma diyorum ve dersen sanmıyorum. Hele! O kelimeyi kullanan piçlerdensen.

Düşünmeden söylemenin yalnız ölüme adım adım yaklaştırdığını unutmadan söylemek için bile iki kez düşün.
Ölerek yaşamak budalaların işidir ve genelde yalnızken ölünür, yalnız ölmeyi garantiye almak yerine düşündüğün an ipini çek veya arkanda bırakacağın bir hayat bul?

Bir tutam ölümle mücadele ederek veya sevişerek?

Ulaş Devrim ? 3 Temmuz 2012