Şu günlerde sık sık andığım bir söz var… ‘Başarılı, kabiliyetli, yaratıcı olmak! Bunların hepsi boş laf! Yükselmek mi istiyorsun? O zaman sen de bir şebekeye dahil ol!’ Kim yazmışsa, iyi yazmış!

  Aslında öyle yükselmek istediğim falan da yok ama… İnsanlara ulaşmak, farkındalık yaratmak, ‘bakın bu işin böylesi de var! ” demek için, mutlak bir sisteme sokmaya çalışıyor ‘çevre’ beni. Yıllardır takip ediliyorum birkaç insan tarafından, arada bir kendilerini hissettiriyorlar. ‘Yazmaya devam et! ‘ , ‘Yolculuklarını bizimle mutlaka paylaş!’ , fotoğrafçılıkta ilerle, hatta ülke ülke portrelerden oluşan bir fotograf albümü yayınla!, ‘Merakla üçüncü kitabını bekliyoruz!’, ‘kemanını kap gel!, ruhumuz şenlensin’… gibi onlarca arzu…

Yahu!  Hepsi iyi güzel de, siz benden böylesine paylaşımcı bir tavır bekleyip, kendiniz bir nebze olsun harekete geçmeyi düşündünüz mü? Ya da beni sözsel olarak desteklediğiniz onca şeyden sonra, iki paket sigara parasına satın aldığınız o kitabı okuyacak vakit bulabildiniz mi? Bana ‘yaz’ diyen çevre sakinleri, kaçınız kitabı bitirebilecek kadar zaman ayırdınız? Madem ortaklaşa bir bilinç ile yol almak istiyoruz, siz üstünüze düşeni yapıyor musunuz?

Kaç gündür düşünüyorum, aceba 3. kitabı PDF olarak mı yayınlasam diyorum. Hayır diyorum sonra kendi kendime, bunu okuyan insanın bir ağacın altında oturup, kitabının sayfalarını çevirecek kadar vakti olmalı! Fena karmaşalar arasında kaldım!

Gönül diyor, boşver anasını satayım! Aylarca emek verip kitap yazacaksın, kitabı bastırırken onca insanı yoracaksın, ardından imza günlerine çıkıp şehir şehir dolaşacaksın, sonra 1 yılda 500 kitap ile 3 kişinin yaşamında aktif bir rolün olacak! Onlar da, özgün ve ahlaklı bir yaşam kurmaya çalışacaklar, eğer kapitalizme yenik düşmezlerse.

Öbür taraftan, yazmayı, paylaşmayı öyle seviyorum ki! Yaşadıkça- yazamak istiyorum. Yazdıkça çevremde değişen insanlar görmek istiyorum… Tüm maddelerinden kurtulup Latin Amerika’ya gitmeleri gerekmez! Sadece sinemaya giderken seçici olsunlar, müzik dinlerken seçici olsunlar, sosyal medya diye adlandırdıkları sitelerde can sıkıntılarını gidereceklerine, bir ağacı ‘canları sıkılmadan izleyebilmeyi’ becerebilsinler…
Ucuz yöntemlerle popüler olmak çocuk oyuncağı! Hem de nasıl! Popülaritemi arttırdıktan sonra, ben ben olarak kalamayacağım malesef! Örneğin; bir aşk hikayesinin üzerine bal döküp, yayıncıya bir miktar para verip, bir miktar kitap mağazalarına para verip, kitabınızın satışını tavan yaptırabilir, ardından gazetelerin kitap eklerinde yer alabilirsiniz…

Böyle, emeği ucuzlaştırıp, insanların duygularını sömüren bir organizasyon ile popüler olup, çok kişiye ulaşacağıma, 250 tane kitap bastırırım, tek tek imzalayıp postalarım diye kendim için doğru olanı seçip cırmalıyorum! Kağıdı kalemi elime aldım geçenlerde… Hiçbir şey yazamadım! Çelişkiler içinde kaldım. Sağlam 250 okuyucum var mı? Teyit edemedim! Yani yazdığım kitabı, gerçekten hakkı ile okuyacak 250 kişi bulabilir miyim? diye sordum kendi kendime! Yanlış anlamayın, sayıya takmış durumda değilim! Sadece, hangi yöntemle kaç kişiye ulaşabilir, ne kadar farkındalık yaratabilirim diye sorguluyorum!

Şimdilerde, Mersin’de, yeni kitaplara bütçe oluşturacak ve kitapları yazarken harcadığım zaman içerisinde, beslenme ve müzik gibi temel ihtiyaçlarımı sağlamak için para kazanmaya çalışıyorum fotoğrafçılık yaparak. Aslında takı tasarlamak daha özgün bir sanat, fakat, özellikle Türkiye’deki kadınlar takı kullanırken ‘özgün’ olmaktan hoşlanmıyorlar 🙂 Çoğunun önceliği popülarite 🙂 Başkalarında gördüklerinden istiyorlar, kendilerine iyi hissettirecek olandan değil 🙂 Bu sebep ile takıya bu sene ara vereceğim…

Neyse dostlar, takipçiler 🙂 İyimser olmaya ve cırmalamaya devam edeceğim… Fakat bir şeyi de merak ediyorum, bu yazıyı kaç kişi okuyup bana ‘ben senin yoldaşın ve okuyucunum’ diye bir mail yazacak! Hadi hodri meydan size 🙂

Dostlukla ve FARKINDA kalın!!! Sizi seviyorum.